شعيب ميثمى گويد از امام صادق (ع) شنيدم مي فرمود:


 كه چون حسين بن على (ع) متولد شد خدا جبرئيل را با هزار فرشته دستور داد فرود آيند و رسول خدا (ص) را از طرف او تهنيت گويند، جبرئيل فرود شد و به جزيره ‏اى در دريا گذشت كه فرشته ‏اى به نام فطرس از حاملان عرش كه خدايش پرشكسته بود و در آن جزيره انداخته بود مكان داشت و هفتصد سال در آنجا خدا را عبادت كرده بود تا تولد حسين بن على (ع)، آن فرشته به جبرئيل گفت :كجا ميروى؟ 
گفت: خدا به محمد (ص) نعمتى داده و مى‏ روم از از طرف خدا و خود مبارك باد گويم.
 گفت: مرا با خود ببر شايد محمد برايم دعا كند .
او را با خود برد و چون از تهنيت پرداخت گزارش او را به عرض رساند، پيغمبر به آن فرشته فرمود: خود را به اين مولود بمال و به مقام خود برگرد.
 گويد فطرس خود را به حسين ماليد و بالا رفت و گفت :يا رسول اللَّه ولى امت تو محققا او را خواهند كشت و بر من عوضى دارد كه هر كس زيارتش كند به او برسانم و هر كس درودش دهد به او برسانم و هر كس طلب رحمت برايش كند به او برسانم و اوج گرفت.

منبع: الأمالي (للصدوق) / ترجمه كمره‏ اى، متن، ص137و138.